(၁)
အၾကင္နာမဲ့တဲ့ အထင္လဲြမူတခုက ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆီကို လွမ္းေနတဲ့ကြ်န္မတို႔ရဲ႔ ေျခလွမ္းကို ပ်က္ေစခဲ့တယ္။ ကံၾကမၼာရဲ႔ အထံုးတခုကို
ျဖည္လိုက္ႏိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရာအားလံုးဟာ ေႏွာင္းသြားခဲ့ပါျပီ။လက္ထပ္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ရြာက ေမာင့္ေမေမကို ကြ်န္မတို႔နဲ႔ အတူလာေန
ေစျခင္းက ပူေဆြးေသာကရဲ႔ အစေပပဲလား.....
ငယ္ငယ္ကတည္းက အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ ေမာင့္ကို အေမတေယာက္တည္းပဲပင္ပန္းရုန္းကန္ျပီး ဘဲြ႔ရ ၾကီးျပင္းတဲ့အထိ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တာပါ။
ေယာကၡမကို ေခၚဖို႔ကိစၥ ကြ်န္မသေဘာတူခဲ့ျပီး ေမာင့္ေမေမအတြက္ ေနပူစာလဲလွံဳႏိုင္ေအာင္၊ ပန္းေတြလဲ စိုက္ႏိုင္ေအာင္ အိမ္ေတာင္ဖက္က ၀ရန္တာပါတဲ့အခန္းကို ကြ်န္မရွင္းလင္းေနခဲ့တယ္။ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ ေႏြးေထြးေနတဲ့အခန္းထဲကို ေမာင္၀င္လာျပီး အခန္းရွင္းေနတဲ့ ကြ်န္မကို ကိုင္ေျမွာက္ျပီးပတ္ခ်ာလွည့္ ကစားလိုက္တယ္။ ကြ်န္မေတာင္းပန္ျပီး ေအာက္ခ်ေပးဖို႔ ေျပာမွေမာင္က၀မ္းသာစြာနဲ႔ "ကဲ...ေမေမ့ကို သြားၾကိဳရေအာင္" တဲ့။ ေမာင့္ေမေမေရာက္လာဖို႔အတြက္ ကြ်န္မတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့တယ္။
အရပ္ျမင့္ျပီး ခႏၶာကိုယ္ထြားတဲ့ ေမာင့္ရင္ခြင္မွာ ခို၀င္ရတာကိုကြ်န္မၾကိဳက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ခံစားမူမ်ဳိးက ေသးငယ္ တဲ့ ကြ်န္မရဲ႔ ခႏၶာကုိ
အခ်ိန္မေရြး ေမာင့္အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားႏိုင္တဲ့ ခံစားမူမ်ဳိး ကြ်န္မကိုလံုျခံဳမူေတြ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေမာင္နဲ႔ ျငင္းခုန္တိုင္း အေလ်ာ့မေပးတတ္တဲ့ကြ်န္မကို ေမာင္က ကိုင္ေျမွာက္ျပီး ကြ်န္မ ထိတ္လန္႔တဲ့အထိ ခါရမ္းတတ္တယ္။အဲဒီ ထိတ္လန္႔တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မူမ်ဳိးကလဲ ေမာင့္အေပၚထားတဲ့ ကြ်န္မရဲ႔သံေယာဇဥ္ေပပဲလား။
ျမိဳ႔ေရာက္လာေပမယ့္ ရြာက ဓေလ့ေတြကို ေမာင့္ေမေမကခ်က္ခ်င္းေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပံု မရဘူး။ ပန္းေတြ အျမဲ ၀ယ္ျပီး ဧည့္ခန္းမွာအလွပန္းအိုး ထိုးတတ္တဲ့ ကြ်န္မကို ေယာကၡမက ၾကည့္မရတဲ့အဆံုးမေအာင့္ႏိုင္ဘဲ..... "ဘ၀ကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုတာ နင္တို႔မသိၾကဘူးလား.. စားလို႔ရတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ပန္းေတြ၀ယ္ခဲ့ရသလဲ...""မဟုတ္ဘူးေလ ေမေမ.....ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းကို ၾကည့္ျပီး လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာလဲ
လန္းဆန္းႏိုင္တယ္ေလ" ကြ်န္မ ရယ္ျပီးေျပာေတာ့ ေမာင့္ေမေမကေခါင္းငံု႔စူပုပ္ ေနခဲ့တယ္။
"အေမ ဒါဟာ ျမိဳ႔သားေတြရဲ႔ အက်င့္ ...တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေမက်င့္သားရလာလိမ့္မယ္္" ေမာင္က ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ၀င္ေထာက္တယ္။
ပန္း၀ယ္တဲ့ ကိစၥကို ထပ္မေျပာေတာ့ေပမယ့္ ကြ်န္မ ပန္း၀ယ္ျပန္လာတိုင္းဘယ္ေလာက္ ေပး၀ယ္ခဲ့ရသလဲလို႔ ေမးတတ္ျပန္တယ္။ ကြ်န္မ ေျပာျပလိုက္ရင္တကြ်တ္ကြ်တ္နဲ႔ စုတ္ထိုးေနတတ္တယ္။ တခါတေလ အထုတ္ၾကီး ငယ္ေတြနဲ႔ကြ်န္မေစ်းက ျပန္လာရင္ ဟိုဟာ ဘယ္ေလာက္လဲ...... ဒီဟာ ဘယ္ေလာက္လဲနဲ႔ေမးတတ္ျပန္တယ္။ ေစ်းႏွုန္းအမွန္ေတြကို ကြ်န္မေျပာျပလိုက္ရင္ သူ႔ရဲ႔စုတ္ထိုးသံက ပိုက်ယ္လို႔ေနခဲ့တယ္။
"ေစ်းႏွုန္းအမွန္ မေျပာနဲ႔ေလ လူအ မေလးရဲ႔" ကြ်န္မ ႏွာေခါင္းကိုဖိညွစ္ရင္း ေမာင္က ဆိုလာတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ စရာ ေန႔ရက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းသံစဥ္ေတြ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။
နံနက္စာ ေမာင္ထျပင္တတ္တာကို ေမာင့္ေမေမက ၾကည့္မရဆံုးပါပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္လင္ေယာက္်ားက မိန္းမ အတြက္ မနက္စာ ထလုပ္ရတယ္လို႔ ....ဒါဟာ မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥလို႔ သူျမင္ခဲ့တယ္။
မနက္စာစားတိုင္း ပုပ္သိုးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို ကြ်န္မ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဒါကို သူကဇြန္းခက္ရင္းေတြ တေတာက္ေတာက္ေခါက္ျပီး အသံတိတ္ဆႏၵျပခဲ့တယ္။ ကြ်န္မဟာ အကနည္းျပ ဆရာမတဦးပါ။ တေနကုန္ ကခုန္ခဲ့ရလို႔ပင္ပန္းေနတဲ့ ကြ်န္မအဖို႔ မနက္ေစာေစာ ေႏြးေထြးတဲ့ အိပ္ရာကို မခြာရက္ဘဲဇိမ္ခံျပီး ႏွပ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ ေမာင့္ေမေမ အသံတိတ္ဆႏၵျပတာကို မ်က္စိမွိတ္၊ နားပိတ္ျပီး မသိခ်င္ ဟန္ေဆာင္ခဲ့တယ္။
ေမာင့္ေမေမဟာ ကြ်န္မကို အိမ္မူကိစၥေတြ ကူလုပ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကူရင္ကြ်န္မပိုျပီး အလုပ္ရွဳပ္ ရပါေတာ့တယ္။ ဥပမာ....ပလပ္စတစ္အိတ္ေတြကိုျပန္ေရာင္းဖို႔ဆိုျပီး အကုန္ လိုက္စုထားတတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္တခုလံုးအိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။ ပန္းကန္ေဆးရည္ကို ႏွာေျမာလို႔ဆိုျပီး မသံုးဘဲေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မစင္တဲ့ ပန္းကန္ေတြကို သူ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလးကြ်န္မ ျပန္ေဆးခဲ့ရတယ္။
(၂)
ညတညမွာ ပန္းကန္ေတြကို ျပန္ခိုးေဆးေနတဲ့ ကြ်န္မကို ေမာင့္ေမေမျမင္သြားခဲ့တယ္။ အိပ္ခန္းတံခါးကို "ဒုန္း"ခနဲ ေဆာင့္ပိတ္ျပီး အိပ္ရာထဲမွာ
သူေအာ္ငိုပါေတာ့တယ္။ အေမနဲ႔မိန္းမၾကား ေမာင္ပ်ာမ်ား ရပါေတာ့ တယ္။ အဲဒီညကေမာင္ကြ်န္မကို စကားတခြန္းမွ ျပန္မေျပာခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုပဲစ စ ဂ႐ုမစိုက္ ခဲ့ဘူး။ "ကြ်န္မ ဘာမ်ား အမွားလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ..?" လို႔ျပန္ေမးေတာ့ ေမာင္က ကြ်န္မကို ခပ္စူးစူးၾကည့္ရင္း.... "မေျပာင္တဲ့ပန္းကန္နဲ႔စားလဲ ေသမသြားတတ္ဘူး....မင္းဘာလို႔ မသိတတ္ရတာလဲကြာ" တဲ့။အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင့္ေမေမ ကြ်န္မကို စကား မေျပာေတာ့ပါဘူး။ေႏြးေထြးတဲ့အိမ္က တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာခဲ့တယ္။
မနက္စာ ထလုပ္တတ္တဲ့ေမာင္ကို မၾကည့္ရက္လို႔ ေမာင့္ေမေမက မနက္စာခ်က္ျပဳတ္ျခင္း တာ၀န္ကို ယူလိုက္တယ္။ သားစားေနတာကို ၾကည့္ျပီး ေမာင့္ေမေမပီတိျဖာပါတယ္။ ကြ်န္မကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကေတာ့ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္မေက်ဘူးဆိုတဲ့ အျပစ္တင္ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ပါ။ အဲဒီအၾကည့္ကို ေရွာင္ခ်င္လို႔ကြ်န္မရဲ႔ မနက္စာကို လမ္းမွာ၀ယ္ျပီး ေျဖရွင္းလိုက္ ရတာမ်ားတယ္။
ညအိပ္ခ်ိန္မွာ ေမာင္က စိတ္ဆိုးတဲ့ေလသံနဲ႔ "လူဒီ..အေမလုပ္တဲ့အစာေတြကိုညစ္ပတ္တယ္ထင္ျပီး အိမ္မွာ မစားတာလား" ေျပာျပီး တဖက္ကိုေမာင္လွည့္လိုက္တယ္။ ေမာင့္ရဲ႔ ေအးစက္တဲ့ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ျပီး ကြ်န္မမ်က္ရည္က်ခဲ့မိတယ္။ "လူဒီ...ေမာင့္မ်က္ႏွာကုိ ေထာက္ျပီး အိမ္မွာမနက္စာစားပါလား" သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်ရင္း ေမာင္က ဆိုလာတယ္။ ေမာင့္ေၾကာင့္ကြ်န္မေရွ႔မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားျပီး မနက္စာ စားပဲြခံုမွာ ျပန္ထိုင္ ခဲ့တယ္။
အဲဒီ မနက္က ေမာင့္ေမေမ ျပဳတ္ထားတဲ့ ဆံျပဳတ္ကို ကြ်န္မေသာက္ေနတုန္းဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး..ဗိုက္ထဲက အစာအိမ္ကို တခုခုနဲ႔ ဖိထားသလို ခံစားရတယ္။အစာေတြ ပါးစပ္က ထြက္မလာေအာင္ ကြ်န္မဗိုက္ကို အတင္း ဖိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္မရခဲ့ဘူး။ ပန္းကန္ကို စားပဲြေပၚ လြတ္ခ်ျပီး သန္႔စင္ခန္းဖက္ကြ်န္မေျပးျပီး ထိုးအန္မိတယ္။ အန္ျပီး ပံုမွန္အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ေလကိုရွဳသြင္းရွဳထုတ္ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ငိုသံနဲ႔ အျပစ္တင္ေနတဲ့ ေမာင့္ေမေမအသံကိုကြ်န္မ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သန္႔စင္ခန္း တံခါး၀မွာ
ခါးေထာက္ျပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ေမာင့္ ေဒါသမ်က္ႏွာကို ကြ်န္မ ျမင္လိုက္တယ္။ေျဖရွင္းဖို႔ ပါးစပ္ဟလိုက္ေပမဲ့ ကြ်န္မ ႏႈတ္က စကားတခြန္းမွ
ထြက္မလာခ့ဲဘူး။ ကြ်န္မ တမင္လုပ္တာ မဟုတ္ရပါဘူး ေမာင္ရယ္.....
ေမာင္နဲ႔ကြ်န္မ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အၾကီးအက်ယ္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ကြ်န္မတို႔ကို ေမာင့္ေမေမက စိုက္ၾကည့္ျပီး အိမ္ကေန ထြက္သြားခဲ့တယ္။ေမာင္က ကြ်န္မကို ခပ္စူးစူးတခ်က္ၾကည့္ျပီး အေမ့ေနာက္ကိုဆင္းလိုက္သြားခဲ့တယ္။ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလး ကြ်န္မတို႔ဘ၀ထဲ ေရာက္လာခါနီးမွမထင္မွတ္တဲ့ မေတာ္တဆမႈက ေမာင့္ေမေမရဲ႔ အသက္၀ိညာဥ္ကို ေျခြယူသြားခဲ့တယ္။
(၃)ရက္လံုးလံုး ေမာင္အိမ္ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ ဖုန္းလည္း မဆက္ခဲ့ဘူး။ေမာင့္ေမေမ ေရာက္လာျပီးေနာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ကြ်န္မတို႔ရဲ႔ အိမ္ဟာအရာရာ ဆိတ္သုဥ္းသြားခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မဘာမ်ား ထပ္လုပ္ ေပးရဦးမလဲ...?ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ကြ်န္မလဲ တခ်ိန္လံုး အန္ခ်င္ေနမိတယ္။ ဘာပဲစားစားအရသာမဲ့ေနတယ္။ ဒီျပႆနာေတြနဲ႔ ကြ်န္မလဲ လူပမ္းစိတ္ႏြမ္းလွပါျပီ။
လူေဖာ္ကိုင္ဖက္ တခ်ဳိ႔က "လူဒီ....နင္မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္မလန္းဘူး..... ေဆးရံုသြားျပီး စစ္ေဆး သင့္ျပီ"လို႔ အသိေပးလာမွ
ကြ်န္မေဆးရံုဖက္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီတဲ့။ အဲဒီမနက္ထမင္း ၀ိုင္းမွာ ကြ်န္မအန္မိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ကြ်န္မ သိလာရတယ္။ကြ်န္မရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈထဲမွာ ၀မ္းနည္းတာေတြ ေရာပါေနတယ္။ေမာင္ေရာ......အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ ေမာင့္ေမေမေရာ...ဘာျဖစ္လို႔
ဒီလိုအန္ျခင္းရဲ႔ အေၾကာင္းရင္း ကို နည္းနည္းမွ မရိပ္စားမိခဲ့တာလဲ....?
(၃)
ေဆးရံု၀မွာ ေမာင့္ကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ (၃)ရက္ပဲ မေတြ႔တဲ့ ေမာင္ဟာရုပ္ေတာ္ေတာ္က်သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး
လွည့္ထြက္မလို႔ပဲ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ပံုကိုၾကည့္ျပီး သနားစိတ္ကိုမေအာင့္ႏိုင္ဘဲ ေမာင္ကိုေခၚလိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မေခၚသံေၾကာင့္
ေမာင္လွည့္ၾကည့္လာေပမယ့္ ကြ်န္မကိုၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကသူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုပါပဲ။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ မုန္းတီးျခင္း အေငြ႔ေတြက
ကြ်န္မကို ျပာေစက်ခဲ့တယ္။ ေမာင့္ကို မၾကည့္မိေအာင္ ကြ်န္မထိန္းရင္းအငွားကားတစ္စီးကို လက္ျပတားလိုက္တယ္။ ကားေပၚအတက္ ေမာင့္ကို "ေမာင္...ေမာင္အတြက္ သားေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္မေမြးေပးေတာ့မယ္" လို႔ ကြ်န္မေအာ္ျပီး ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ ေမာင္ၾကားရင္ ကြ်န္မကို ကိုင္ေျမႇာက္ျပီးတစ္ပတ္ရမ္းလိုက္ဦးမလား....? ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ တာေတြျဖစ္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ကားထဲမွာ ထိုင္ျပီး ကြ်န္မငိုမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရန္ပဲြေလးတစ္ပဲြက အခ်စ္ကို ဒီေလာက္အထိ ဆိုး၀ါးေစခဲ့သလဲ....?
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ရာေပၚလဲရင္း ေမာင္မ်က္လံုးထဲက အမုန္းေတြကိုကြ်န္မျပန္ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေစာင္ကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ျပီး
ကြ်န္မငိုမိျပန္တယ္။ အဲဒီညက အံဆဲြဖြင့္သံေတြကို ကြ်န္မၾကားလိုက္မိတယ္။မီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္အရဲြသားနဲ႔ ေမာင့္ကို
ကြ်န္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ကြ်န္မကို ေအးစက္စက္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီးပိုက္ဆံေတြကို ေမာင္ယူေနတယ္။ ကြ်န္မကို မျမင္သလိုဘဲ ဘဏ္စာအုပ္ကို ယူျပီးသူျပန္ ထြက္သြားတယ္။ ကြ်န္မကို တစ္ကယ္ပဲ ခဲြသြားေတာ့မွာလား...? ေမာင္ကေတာ္ေတာ္ထက္တာပဲ... အခ်စ္နဲ႔ေငြကို သပ္သပ္စီခဲြေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ကြ်န္မေအးစက္စက္ ရီလိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ ပါးျပင္ေပၚ ေတာက္ေလ်ာက္စီးက်လို႔လာတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္မွာ ကြ်န္မ အလုပ္မသြားခဲ့ဘူး။ စိတ္ကို ျငိမ္ျငိမ္ထားျပီးေမာင္နဲ႔ ကြ်န္မေဆြးေႏြးခ်င္ေသးတယ္။ ေမာင့္ကုမၸဏီမွာ ေမာင့္ကို
သြားရွာေတာ့ အတြင္းေရးမႉး မေလးက " သူ႔အေမ ကားအက္ဆီဒင့္ျဖစ္ျပီး ဆံုးလို႔ေဆးရံုသြားလိုက္တယ္"။ အဲဒီစကားၾကားေတာ့ ကြ်န္မဆြံအသြားခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုကိုကြ်န္မအေျပး လိုက္သြား ခဲ့တယ္။ ေမာင္ကေတာ့ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ကြ်န္မကို မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ ေမာင့္ေမေမရဲ႕ ျဖဴေရာ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ျပီး ကြ်န္မ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေရ.....ဘာလို႔ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ...?
ေမာင့္ေမေမ သၿဂၤဳိလ္ျပီးတဲ့အထိ ကြ်န္မကို ေမာင္စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ တိုင္းမွာမုန္းတီးမႈအျပည့္ေတြနဲ႔ပါ။ ေမာင့္ေမေမ ကားတိုက္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ျပီးကြ်န္မသိရတာက အဲဒီေန႔ ေမာင့္ေမေမ အိမ္ကထြက္ျပီး ရြာကိုျပန္မလို႔ကားဂိတ္ကို သြားခဲ့တယ္။ ေမာင္လည္း အေမေနာက္ အေျပး လိုက္ခဲ့ေပမယ့္မ်ဥ္းက်ားကူးခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ကလာတဲ့ ကားနဲ႔ တိုက္မိသြားခဲ့ေၾကာင္းတစ္ျခားလူေတြ ကတစ္ဆင့္ ကြ်န္မသိလိုက္ရတယ္။ ေမာင့္ရဲ႕မုန္းတီးမႈေတြကိုကြ်န္မ သေဘာေပါက္သလို ရွိလာတယ္။ အဲဒီေန႔ကသာ ကြ်န္မ မအန္ခဲ့ရင္၊
အဲဒီေန႔ကသာ ကြ်န္မတို႔ ရန္မျဖစ္ခဲ့ရင္... အခုေတာ့ ေမာင္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာကြ်န္မဟာ ေမာင့္ေမေမကိုသတ္တဲ့ တရားခံျဖစ္ေနခဲ့ျပီလား....?
အိမ္ကို ျပန္လာျပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင့္ေမေမအခန္းမွာပဲ ေမာင္ေနခဲ့တယ္။ညအိမ္ျပန္တိုင္း ေမာင့္ကိုယ္ေပၚမွာ အရက္နံ႔ေတြ မြန္းလို႔ေနတယ္။
အားနာျခင္းနဲ႔ သနားျခင္းေတြက ကြ်န္မရင္၀ကို မြန္းၾကပ္ေနေအာင္ ဖိထားခဲ့တယ္။ ကြ်န္မတုိ႔အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေလး ရွိေနျပီဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေမာင့္ကို ကြ်န္မ ေျပာျပခ်င္ လိုက္တာ....ရွင္းျပခ်င္လိုက္တာ... ဒါေပမယ့္ေအးစက္တဲ့ ေမာင္မ်က္လံုးေတြကို ၾကည့္ျပီး အဲဒီစကားေတြကိုကြ်န္မျပန္မ်ဳိခ်ခဲ့ရတယ္။ ကြ်န္မကို နာနာေလးတစ္ခါေလာက္ရိုက္လိုက္...ရက္ရက္စက္စက္ တစ္ခါေလာက္ ဆဲလိုက္
ကြ်န္မခံႏိုင္ပါတယ္။ အရာအားလံုးဟာ ကြ်န္မ တမင္လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘူးေမာင္ရယ္....
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ အပ္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကညပိုနက္လို႔လာခဲ့တယ္။ တစ္ခါက စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ႕ကြ်န္မျဖတ္ေတာ့ၾကည္လင္တဲ့ ျပတင္းမွန္ထဲမွာ ေမာင္နဲ႔မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္မိတယ္။ မိန္းကေလးရဲ႕ဆံပင္ကိုေမာင္က ပြတ္သပ္ လို႔...ကြ်န္မ သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။ ဆိုင္ထဲကိုက႐ူးကမူးေျပး၀င္ျပီး စားပဲြေရွ႕မွာ ကြ်န္မရပ္လိုက္တယ္။ ေမာင့္ကိုခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ကြ်န္မ မ်က္အိမ္မွာ မ်က္ရည္မရွိခဲ့ပါဘူး။ကြ်န္မ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ရပ္ေနလိုက္မိတယ္။
ကြ်န္မကိုၾကည့္လိုက္ ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ ထရပ္ျပီး ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့မိန္းကေလးကို ေမာင္က လက္လွမ္း ဆဲြလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေအးစက္ခက္ထန္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ကြ်န္မကိုၾကည့္ေနတယ္။ ကြ်န္မႏွလံုးခုန္သံကို ကြ်န္မျပန္ၾကားေနမိတယ္။ ေသမင္းရဲ႕ ႏုတ္ခမ္း၀မွာ ခုန္ေနသလိုမ်ဳိး... ကြ်န္မဟာ႐ွံူးသူပါ။ ဆက္ရပ္ေနရင္ ကြ်န္မ ေရာ ဗိုက္ထဲက ကေလးပါ အဲဒီေနရာမွာလဲက်သြားႏိုင္တယ္။
အဲဒီညက ေမာင္ျပန္မလာခဲ့ဘူး။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ သူနဲ႔ကြ်န္မၾကားက သံေယာဇဥ္ကိုသေဘာေပါက္ေစပံုရတယ္။ ေယာကၡမရဲ႕ ေသဆံုးမႈ ေနာက္မွာ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ အခ်စ္လည္းလိုက္ျပီးေသဆံုးသြားခဲ့ရျပီ။ ေမာင္လံုး၀ ျပန္မလာခဲ့ ေတာ့ပါဘူး။တစ္ခါတစ္ေလ ကြ်န္မအလုပ္ဆင္း ျပန္လာရင္ အိမ္ကဘီရိုေတြေမြေနာက္ထားသလိုပဲ...ကြ်န္မ မရွိတုန္း ေမာင္သူ႔ပစၥည္းေတြျပန္လာယူတယ္ထင္တယ္။ ေမာင္ကို ကြ်န္မ ဖုန္းလည္းမဆက္ခဲ့ဘူး။ အစက ေမာင့္ကိုကြ်န္မရွင္းျပဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စိတ္ေတြ လံုး၀ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရပါျပီ။
ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေဆးရံုသြားျပီး စမ္းသပ္မႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ တစ္ျခားကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္း ေတြကို လင္ေယာက္်ားနဲ႔အတူ ေဆးရံုလာတာကိုျမင္ရင္ ကြ်န္မရဲ႕ႏွလံုးသားေတြ မြေၾကသြားသလို ခံစားမိ တယ္။လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖို႔ အၾကံေပးတယ္။ ကြ်န္မမလုပ္ရက္ဘူး... ဘယ္လိုနည္း နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မေမြးကို ေမြးမယ္။ေမာင့္ေမေမအတြက္ အေလ်ာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
တစ္ရက္ ကြ်န္မအလုပ္ဆင္းျပန္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ေမာင့္ကိုေတြ႔လိုက္မိတယ္။ အခန္းတစ္ခုလံုး လည္း ေဆးလိပ္မီးခိုေတြနဲ႔ မြမ္းၾကပ္လို႔....စားပဲြခုန္ေပၚမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ တင္ထားတယ္။အဲဒီစာရြက္ကို ကြ်န္မ မၾကည့္လဲ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဆိုတာကို ကြ်န္မ
သိလိုက္ပါတယ္။
ေမာင္မရွိတဲ့ ႏွစ္လအတြင္း စိတ္၏ တည္ျငိမ္ျခင္းကို ကြ်န္မက်င့္သားရခဲ့တယ္။"ခဏေလး...ကြ်န္မလက္မွတ္ ထိုးေပးမယ္" ဦးထုပ္ကိုခြ်တ္ရင္း
ေမာင့္ကိုကြ်န္မၾကည့္ျပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္မလိုပဲေမာင့္မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ေတြေ၀ျခင္းေတြ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတယ္။ အေပၚအကၤ်ီကိုခြ်တ္ရင္း မငိုမိေစဖို႔ ကြ်န္မအားတင္းလိုက္တယ္။ အကၤ်ီကိုခ်ိတ္ျပီး ေမာင္ဖက္လွည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္က ျပည့္ေဖာင္းလာတဲ့
ကြ်န္မရဲ႕ဗိုက္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ကြ်န္မၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ စာရြက္ေပၚ လက္မွတ္ထိုး လိုက္ျပီး ေမာင့္ဆီ
စာရြက္ကို တြန္းပို႔လိုက္တယ္။"လူဒီ....မင္း ကိုယ္၀န္ရွိေနျပီ ?"အေမေသဆံုးသြားျပီးတဲ့ေနာက္ ဒါဟာ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကြ်န္မကို
ေမာင္စကားေျပာျခင္းပါ။ ကြ်န္မမ်က္လံုးကို ကြ်န္မ မထိန္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ပါးျပင္ေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ တရေဟာစီးက်လာခဲ့တယ္။ "ဟုတ္တယ္...ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိဘူး....ရွင္ သြားလို႔ရျပီ"ေမာင္ ထြက္မသြားခဲ့ဘူး။ အေမွာင္ထဲမွာ ကြ်န္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
စိုက္ၾကည့္လို႔....မ်က္ရည္ေတြ ေမာင္ပါးျပင္ထက္ စီးက်လို႔ လာခဲ့တယ္။အရာအားလံုးဟာ အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါျပီ...ေ၀းလြန္းလို႔ ကြ်န္မ
အေျပးလိုက္ခဲ့လဲ ဖမ္းဆုပ္လို႔ မရခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
"ေမာင္မွားသြားတယ္"လို႔ ေတာင္းပန္စကားက ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမႇာက္မွန္းမသိေမာင္ဆီက ကြ်န္မၾကားခဲ ့ရတယ္။ အစေတာ့ ကြ်န္မဟာ ခြင့္လြတ္ နားလည္တတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထင္ခဲ့ မိတာ...အခုေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါလား။ စားေသာက္ဆိုင္မွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ေမာင့္အၾကည့္ေတြ ဒီတစ္သက္ ကြ်န္မ ဘယ္လို ေမ့လို႔ရႏိုင္မလဲ....?
(၄)
ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ကြ်န္မရဲ႕ေသးငယ္တဲ့ မေတာ္တဆ အျပဳအမူတစ္ခုကို ေမာင္ကတမင္သက္သက္ ၾကီးထြား ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ ေအးစက္တဲ့ ဒီအၾကည့္ေတြအရည္ေပ်ာ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသား ကိုယ္စီမွာဒဏ္ရာေတြက အထပ္ထပ္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ျပီေလ။ ဗိုက္ထဲက ကေလးကို စဥ္းစားမိတိုင္းရင္ကို ေႏြးေထြးေစခဲ့ေပမယ့္ ေမာင့္ကို ကြ်န္မေအးတိေအးစက္ပဲ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။
ေမာင္ေကြ်းတာေတြ မစားဘူး၊ ေမာင္၀ယ္တာေတြ မယူဘူး၊ ေမာင္နဲ႔လဲကြ်န္မစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ဘူး။ ဟိုစာရြက္ေပၚ ကြ်န္မလက္မွတ္
ထိုးျပီးကတည္းက လက္ထပ္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ကြ်န္မဘ၀မွာလံုး၀ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရတယ္။ အိပ္ခန္းထဲ ေမာင္၀င္လာရင္
ကြ်န္မဧည့္ခန္းဖက္ကို ေရွာင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ အေမ့ခန္းမွာပဲအိပ္ေတာ့တယ္။
ည...ေမာင့္အခန္းက ညည္းသံတိုးတိုးေလးကို ကြ်န္မၾကားလိုက္မိတယ္။ ဒါဟာေမာင့္အက်င့္ေပါ့။ အရင္က ကြ်န္မစိတ္ေကာက္ရင္ ေမာင္က ဖ်ားခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီးညည္းျပတတ္တယ္။ ေမာင္တကယ္ဖ်ားေနတယ္ အထင္နဲ႔ စိုးရိမ္တၾကီးပ်ာရာခတ္ေနတတ္တဲ့ ကြ်န္မကို ေမာင္က ေပြ႔ဖက္ရင္း တဟားဟား ေအာ္ရီတတ္တယ္။အဲဒီတုန္းက ေမာင့္ကိုစိုးရိမ္တာဟာ အခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ဆိုတာေမာင္ေမ့ေနခဲ့ျပီလား...? အခုေတာ့...... ကြ်န္မမွာ အဲဒီအခ်စ္ေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။
ေမာင့္ညည္းသံက ကြ်န္မ ေမြးဖြားရက္အထိ ရက္ရွည္ခဲ့တယ္။ ကေလးအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ ေမာင္ေန႔တိုင္း ၀ယ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ကေလးစာအုပ္ေတြ၊ စားစရာေတြတစ္ထုပ္ျပီး တစ္ထုပ္ အိမ္ထဲမွာ ေတာင္ပံုရာ ပံုပါပဲ။ မျမင္ရေသးတဲ့ရင္ေသြးအတြက္ အဲဒီလို ပံုစံနဲ႔ ကြ်န္မစိတ္ျပန္လည္လာေအာင္ေမာင္ကိုင္လႈပ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္မရဲ႕စိတ္ေတြ မာေက်ာသြားျပီ ေမာင္။ ေမာင္ကိုစကားလဲမေျပာ၊ ဂရုလဲ မစိုက္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေမာင္ဟာ သူ႔အခန္းထဲမွာပဲပိတ္ေလွာင္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာေတြ တစ္ေခ်ာက္ေခ်ာက္ရိုက္ေနခဲ့တယ္။
ေမာင္ဘာလုပ္ေနမလဲ...? ကြ်န္မ နည္းနည္းမွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ လေတြၾကာခဲ့တယ္။ ညတစ္ညမွာ ဗိုက္ထဲထိုးျပီး နာလာလို႔ကြ်န္မေအာ္လိုက္တဲ့ အသံကိုၾကားေတာ့ ေမာင္ဟာ ျမႇားတစ္စီးရဲ႕အလွ်င္လိုပဲကြ်န္မအခန္းထဲ ေျပး၀င္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးကိုပဲ ေမာင္ေစာင့္ေန ခဲ့တယ္ထင္တယ္။ ကြ်န္မကို ထမ္းပိုးျပီး အိမ္ထဲကေန အေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ကားတစ္စီးဌားျပီး တစ္လမ္းလံုး ကြ်န္မရဲ႕လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လို႔ႏွာဖူးေပၚက်လာတဲ့ ေခြ်းေတြကို ေမာင္ သုတ္ေပးေနခဲ့တယ္။ ေဆးရံု ေရာက္ေတာ့သားဖြားမီးယပ္ေဆာင္ဖက္ ကြ်န္မကို ထမ္းပိုးျပီး ေမာင္အေျပးသြားေနခဲ့တယ္။
ေမာင္ရဲ႕ပိန္လွီတဲ့ ေနာက္ေက်ာကိုမွီရင္း ကြ်န္မေခါင္းထဲအေတြးတစ္ခ်ဳိ႕၀င္လာခဲ့တယ္။ ေမာင့္ေလာက္ ကြ်န္မအေပၚ ဘယ္သူကခ်စ္ႏုိင္ဦးမလဲ.... ? မီးဖြားခန္းထဲ တြန္း၀င္သြားတဲ့ ကြ်န္မကိုတံခါး၀မွာ ရပ္ျပီး ေမာင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ နာတာကို ေအာင့္အီးျပီး ေမာင့္ကိုကြ်န္မ ၿပံဳးျပလိုက္မိတယ္။
ကြ်န္မနဲ႔သားေလးကို ၾကည့္ျပီး ေမာင္မွာ ၾကည္ႏူးမဆံုးတၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေမာင့္လက္ကို ကြ်န္မ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။
ကြ်န္မကို ေမာင္တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပျပီး ရုတ္တစ္ရက္ ေမာင္ေပ်ာ့ေခြ်ျပီးလဲက်သြားတယ္။ ေမာင္............ႏြမ္းနယ္တဲ့ ေမာင့္မ်က္လံုးေတြကို ျပန္ဖြင့္မလာေသးဘူး။ ေမာင့္အတြက္ မ်က္ရည္ေတြ ကုန္ခဲ့ျပီလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မ တစ္ကိုယ္လံုး ဆဲြဆုတ္ထားသလို နာက်င္ေနခဲ့တယ္။ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္ကေမာင္ရဲ႕အသဲ ကင္ဆာဟာ ေႏွာင္းပိုင္းကို ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ေမာင္အခုထိ ေတာင့္ခံႏိုင္ခဲ့တာ ထူးဆန္းမႈ တစ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လကတည္းက ေမာင္မွာ အသဲကင္ဆာရွိေၾကာင္းသိခဲ့ရတယ္တဲ့.... အားလံုးကို ျပင္ဆင္ထားေတာ့လို႔ ဆရာ၀န္က ကြ်န္မကိုႏွစ္သိမ့္ခဲ့တယ္။
နပ္စ္တားတာကို ကြ်န္မဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ေဆးရံုကဆင္းျပီး အိမ္ကိုကြ်န္မျပန္ခဲ့တယ္။ ေမာင့္အခန္းထဲ၀င္ျပီး ကြန္ပ်ဴတာကို ကြ်န္မဖြင့္လိုက္တယ္။ ေမာင့္ေရာဂါကို စသိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅လကတဲ့..ေမာင္ညည္းသံေတြက တကယ္ေပါ့။ ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ သားအတြက္ ေမာင္ေရးထားခဲ့တဲ့စာေတြ.....
သား...သားေၾကာင့္ ေဖေဖအခုခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံခဲ့တယ္။ သားမ်က္ႏွာကုိျမင္ျပီးမွ ေဖေဖလဲက်သြားပါေစ ေဖေဖေက်နပ္တယ္။ သားဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္တာေတြ၊စိတ္ညစ္တာေတြ ၾကံဳရဦးမယ္ဆိုတာ ေဖေဖသိတယ္။ သားရဲ႕ၾကီးျပင္းလာမယ့္လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ေဖေဖသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိမ့္မလဲ.. ေဖေဖမွာ ဒီလိုအခြင့္အေရးေတြ မရွိေတာ့ဘူး သားရယ္။သားဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႔တတ္ရမယ့္ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ေဖေဖစာေတြေရးခဲ့တယ္။ေဖေဖအၾကံျပဳခ်က္ကို သားမွီျငမ္းႏိုင္ပါေစ။ ေဖေဖရဲ႕ ဒီစာေတြနဲ႔
သားၾကီးျပင္းလာမယ့္ လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ အေဖာ္လုပ္ႏိုင္ လိမ့္မယ္လို႔ေဖေဖယံုၾကည္တယ္။ ေဖေဖ အရမ္းေပ်ာ္တယ္သား။ သားေမေမ့ကိုလည္း သိပ္ခ်စ္တယ္။သူအရမ္းပင္ပန္းေနျပီ။ သူဟာ သားကိုသိပ္ခ်စ္တဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္၊ေဖေဖသိပ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့ကြယ္။
သားမူၾကိဳေက်ာင္း တက္တာကအစ ဘဲြ႔ရျပီး အလုပ္၀င္တဲ့အထိ ေနာက္ ခ်စ္သူရည္းစားထားတဲ့အထိ သားအတြက္ မျမင္ရေသးတဲ့ အနာဂတ္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ တသီတကံုးေမာင္ ေရးထားခဲ့တယ္။
ကြ်န္မအတြက္ စာမွာေတာ့...လူဒီ...ဒီတစ္သက္ ေမာင့္အတြက္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးဟာ လူဒီကိုလက္ထပ္ခဲ့ျခင္းပါပဲ။ လူဒီကို ဒဏ္ရာေတြ ရေစခဲ့တဲ့ ေမာင့္ကိုခြင့္လြတ္ေပးပါ။ ေရာဂါကို ကြယ္၀ွက္ထားခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ခြင့္လြတ္ေပးပါ။သားေလးမေမြးခင္ လူဒီကို စိတ္မထိခိုက္ ေစခ်င္လို႔ပါ။ ဒီစာကို ဖတ္ရင္းမ်က္ရည္က်ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေမာင့္ကို ခြင့္လြတ္ျပီေပါ့ေနာ္... ေမာင့္ကိုခ်စ္ေနေသးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ လူဒီ.... ဒီလက္ေဆာင္ေတြက ေမာင္ကိုယ္တိုင္သားေလးကို မေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ လူဒီကပဲ ႏွစ္တိုင္း ေမာင့္ကိုယ္စား သားကိုေပးေပးပါေနာ္။ ဘူးေပၚမွာ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ႏွစ္ရက္လေတြကို ေရးဖို႔မေမ့ပါနဲ႔...လူဒီ။
ေမာင္က ေမ့ေမ်ာ့ေနဆဲပါ။ သားကို ကြ်န္မေပြ႔ျပီး ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္။ " ေမာင္... မ်က္လံုး ေလးဖြင့္ျပီး တစ္ခ်က္ေလာက္
ၿပံဳးလိုက္ပါလား ေမာင္... ေမာင္ရင္ေငြ႔ကို သားတစ္သက္မွတ္မိသြားေစခ်င္လို႔ပါ" ကြ်န္မအသံေၾကာင့္ထင္တယ္ မ်က္လံုးကို ေမာင္အားယူဖြင့္လိုက္တယ္... ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပံဳးလို႔ သားကေမာင့္ ရင္ခြင္မွာ လက္ကေလးကိုဟိုရမ္းဒီရမ္းနဲ႔... ကြ်န္မ ကင္မရာ ရွပ္တာကို အျမန္ဆံုး ႏွိပ္ခ်လိုက္တယ္။မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚကို အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လို႔ လာခဲ့ျပန္ပါေတာ့တယ္။
ျပီးပါျပီ
No comments:
Post a Comment